ഒരു സമൂഹത്തിന്റെ സാംസ്കാരിക അടയാളങ്ങളാണ് ആഘോഷങ്ങളില്‍ പ്രതിഫലിക്കുന്നത്. മുസ്ലിമിന്റെ ചലനനിശ്ചലനങ്ങള്‍ പാരത്രിക നന്മയുടെ അളവുകോലില്‍ ബന്ധിതമായതിനാല്‍ ആഘോഷങ്ങള്‍ക്ക് ചില പരിധികളുണ്ട്. ഈദ് സന്തോഷത്തിന്റെ ദിനമാണെന്ന് നബി(സ്വ) പ്രസ്താവിച്ചിട്ടുണ്ട്. നോമ്പുകാരനു രണ്ടു സന്തോഷമാണ്. നോമ്പ് മുറിക്കുമ്പോഴുള്ളതും അല്ലാഹുവിനെ കണ്ടുമുട്ടുമ്പോഴുള്ള സന്തോഷവും. ഈ ഇരട്ടിമധുരമാണ് വിശ്വാസി ഈദില്‍ നുണയുന്നത്. നോമ്പിനു വിരാമമിട്ട് അവന്‍ പ്രഭാതത്തില്‍ തന്നെ അല്ലാഹുവിനെ അഭിമുഖീകരിക്കാന്‍ പെരുന്നാള്‍ നിസ്കാരത്തില്‍ പ്രവേശിക്കുന്നു. റമളാന്‍ വ്രതത്തിലൂടെ ആത്മീയമായും ശാരീരികമായും പുത്തനുണര്‍വ് കൈവരിച്ച വിശ്വാസിക്ക് പെരുന്നാള്‍ അനുഭൂതിക്കുമേല്‍ അനുഭൂതിയാണ്. സന്തോഷത്തിന്റെ പാരമ്യതയില്‍ എത്തിനില്‍ക്കുന്ന അവന്‍ അല്ലാഹുവിനു കണക്കില്ലാത്ത നന്ദി പ്രകടിപ്പിക്കാന്‍ ബാധ്യസ്ഥനാണ്. അനുഗ്രഹദാതാവിനെ വിസ്മരിച്ചുകൊണ്ടുള്ള നിമിഷങ്ങള്‍ അവനെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം അചിന്ത്യമായിരിക്കും.
അധാര്‍മികതയുടെ കൂത്തരങ്ങാക്കി ആഘോഷങ്ങളുടെ ചൈതന്യം കെടുത്തുന്ന ആഭാസങ്ങള്‍ ഇസ്ലാം അനുവദിക്കുന്നില്ല. ജാഹിലിയ്യ ആഘോഷങ്ങളെ നബി(സ്വ) നിരാകരിക്കാനുള്ള കാരണം അവയിലെ അധാര്‍മിക ചെയ്തികളായിരുന്നു. എന്നാല്‍ ദീനിയ്യായ രീതികളിലൂടെ പെരുന്നാള്‍ ആഘോഷിക്കാന്‍ മതം പ്രോത്സാഹനം നല്‍കുന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് ആ ദിവസം ഇസ്ലാം നോമ്പ് നിഷിദ്ധമാക്കിയത്. ഈദുല്‍ ഫിത്വറിലും അള്ഹായിലും നോമ്പനുഷ്ഠിക്കുന്നത് പ്രവാചകര്‍ വിരോധിച്ചിരിക്കുന്നു (ബുഖാരി). ഇസ്ലാമിക ആഘോഷങ്ങളുടെ ആത്യന്തിക ലക്ഷ്യം ഇലാഹീ തൃപ്തിയും പരലോക മോക്ഷവുമാണ്. അവന്റെ ഇഷ്ടദിനമായതിനാല്‍ സുകൃതങ്ങള്‍ക്ക് വര്‍ധിത പ്രതിഫലവും വൈകൃതങ്ങള്‍ക്ക് കടുത്ത ശിക്ഷയും ലഭിക്കും. കാരണം പ്രസ്തുത തിന്മകളില്‍ ധിക്കാരത്തിന്റെയും നിസ്സാരവല്‍ക്കരണത്തിന്റെയും ഭാവം ഉള്‍ച്ചേര്‍ന്നിട്ടുണ്ടാവും.
No comments:
Post a Comment